Eerlijk ? De eerste keer dat ik iemand hoorde zeggen dat ecologie iets “spiritueels” is, rolde ik een beetje met mijn ogen. Klimaat, plastic, CO₂… wat heeft dat nou met geloof te maken ? Maar hoe langer ik erover nadacht, hoe duidelijker het werd. Dit gaat niet over trends of politieke slogans. Dit raakt aan de kern van het christelijk geloof. Aan hoe we leven. Aan hoe we kijken. En ja, aan hoe we omgaan met wat ons is toevertrouwd.

In gesprekken in de kerk, tijdens wandelingen langs de dijken hier in Nederland, of gewoon aan de keukentafel, komt het steeds terug. De zomers worden heter, de regen valt soms weken niet, en dan ineens alles tegelijk. We voelen het. En midden in die vragen stuitte ik op initiatieven zoals https://www.objectifclimat.org, die geloof en klimaat niet uit elkaar trekken maar juist samen durven denken. Dat zette me aan het denken, echt.

De schepping : geen decor, maar een geschenk

In Genesis staat het zo simpel : God zag dat het goed was. Niet “handig”, niet “bruikbaar”, maar goed. De aarde is geen decor waar wij even doorheen lopen. Het is een geschenk. En een verantwoordelijkheid. Beheren, niet uitbuiten. Toch doen we vaak alsof alles onbeperkt is. Alsof bossen vanzelf terugkomen en zeeën zichzelf wel schoonspoelen.

Ik weet nog dat ik als kind met mijn opa langs een rivier liep. Hij zei : “Vroeger kon je hier vissen zien.” Nu ? Troebel water, plastic aan de oever. Dat doet iets met je. Je voelt dat er iets scheef zit. En eerlijk gezegd : als christen kun je daar niet omheen.

Zorg voor de aarde is geen modewoord

Sommigen zeggen : “Ach, dat is weer zo’n hype.” Maar nee. Dit gaat dieper. Jezus sprak voortdurend over zaaien, oogsten, vogels, lelies op het veld. Hij keek met aandacht. Met respect. Dat raakt me. Misschien hebben wij die aandacht een beetje verloren.

Christelijk leven gaat niet alleen over zondagmorgen. Het gaat over maandag, dinsdag, de supermarkt, de auto die we nemen (of niet), de spullen die we kopen. Kleine keuzes. Die optellen. En ja, soms voelt het alsof jouw ene herbruikbare tas niks uitmaakt. Maar alles begint klein. Altijd.

Ecologie als vorm van naastenliefde

Dit vond ik zelf een eyeopener. Milieuschade raakt niet “de planeet” in het algemeen. Het raakt mensen. Vaak de armsten eerst. Overstromingen, mislukte oogsten, hittegolven. Hoe kun je zeggen dat je je naaste liefhebt, en tegelijk wegkijken ?

Ik worstel daar soms mee. Echt. Ik vlieg ook weleens. Ik koop ook dingen die ik niet nodig heb. Maar het verschil zit ‘m misschien niet in perfect zijn, maar in bewust worden. En durven veranderen, stap voor stap.

Wat kun je concreet doen als gelovige ?

Geen grootse theorieën hier. Gewoon praktisch, menselijk :

• Sta stil bij wat je consumeert. Moet het echt ?
• Bid. Niet vaag, maar concreet. Voor wijsheid in keuzes.
• Praat erover in je gemeente. Zonder schuld, zonder moraal.
• Ga naar buiten. Kijk. Luister. Verwonder je.

Misschien klinkt het simpel. Misschien ook een beetje ongemakkelijk. Maar ik geloof echt dat spiritualiteit begint waar aandacht begint.

Een uitnodiging, geen vingertje

Dit is geen preek. Geen beschuldiging. Meer een uitnodiging. Om opnieuw te kijken naar de wereld als schepping, niet als bezit. Om je geloof niet kleiner te maken, maar juist groter. Ruimer. Levend.

Dus, laat ik jou dit vragen : hoe ziet jouw geloof eruit op straat, in de natuur, in je dagelijkse keuzes ? Misschien begint het antwoord gewoon met beter kijken. En eerlijk luisteren.